The god Dionysus —son of Zeus and of the mortal woman Semele— arrives in the city of Thebes from Asia, impersonating a mortal and accompanied by the "Bacchae", his female followers. The latter, clad in deer skins and holding in their hands the "thyrsus" (a wooden staff wrapped in ivy —the symbol and the carrier of the divine power of Dionysus), experience the ecstasy by participating in the sacred mysteries of the god Dionysus, while being at the same time in a state of divine madness —after having freed their mind from the worldly bonds and rules, united in one body and one soul; their body pulsating in the rhythm of the drums, and vibrating to the sweet warbling of the Phrygian flutes. The purpose of Dionysus is to initiate Thebes, his natal city, first among all of Greece, in his new liberating cult.
In his last work, the "Bacchae", Euripides introduces new novelties in the epistemology of the Attic Tragedy as well as in the structure of its theatrical representation; at the same time, he tries to introduce these novelties in the way of perception and thinking of the spectators (perhaps, more in an effort to warn them, rather than to reform their mindset). The "Bacchae" can be considered more as a cultural cry of agony as well as a poetic protest against the looming end of the Attic Tragedy itself, the end of the Athenian democracy and the end of the classical Hellenism, and less as a purely didactic content which aims at the intellectual self-improvement of the spectators. Euripides brutally modernizes and reconstructs the mechanisms of the theatrical receptivity (and, in part, of the aesthetics) of the ancient Attic Tragedy; he "abolishes" it as a distinct kind of poetic and theatrical creation, and "buries" it (perhaps anticipating its possible rebirth in the future, in a manner similar to the double birth of Dionysus, the creator of the theater), shortly before he himself dies, in a manner similar to that of the protagonist of the drama.
This book includes the original (partially reconstructed) ancient text of the "Bacchae", translated side-by-side in modern greek, in verse. The translation is accompanied by commentary on a selected number of verses, and by an extensive Prologue (both in modern greek) —in which the "Bacchae" and its contents are analyzed, including a composite interpretive view of the tragedy.
Ο Διόνυσος, υιός του θεού Δία και της θνητής Σεμέλης —θεός κι ο ίδιος απ’ τη σύλληψη και τη γέννησή του— καταφθάνει στην πόλη των Θηβών απ’ την Ασία, συνοδευόμενος από τις «Βάκχες», τις ακολούθους του. Αυτές, ενδεδυμένες με δέρματα ελαφιών («νεβρίδες») και κρατώντας στα χέρια τους θύρσο (κοντάρι τυλιγμένο με κισσό, σύμβολο και φορέα της θεϊκής δύναμης του Διονύσου), βιώνουν την έκσταση που τους προκαλεί η μέθεξη στα ιερά μυστήρια του θεού, ενόσω βρίσκονται σε κατάσταση ένθεης μανίας —έχοντας απελευθερώσει τον νου τους απ’ τα δεσμά και τους κανόνες των εγκοσμίων, και έχοντας συνενωθεί σ’ ένα σώμα και σε μια ψυχή, η οποία πάλλεται στον ρυθμό των τυμπάνων και δονείται απ’ το γλυκό κελάηδημα των φρυγικών αυλών. Σκοπός του θεού είναι να μυήσει τη Θήβα, πόλη της καταγωγής του, πρώτη ανάμεσα σ’ όλη την Ελλάδα στη νέα αυτή ελευθεριάζουσα λατρεία.
Με το τελευταίο του έργο, τις «Βάκχες», ο Ευριπίδης εισάγει «καινά δαιμόνια» στη γνωσιολογία της αττικής Τραγωδίας αλλά και στη δομή της θεατρικής της πράξης, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να τα εισαγάγει και στον τρόπο αντίληψης και σκέψης των θεατών· περισσότερο, ίσως, για να τους προειδοποιήσει, παρά για να τους μεταρρυθμίσει γνωσιολογικώς. Οι «Βάκχες» αποτελούν ίσως περισσότερο μια πολιτισμική κραυγή αγωνίας και μια ποιητική διαμαρτυρία απέναντι στο διαφαινόμενο τέλος της ίδιας της αττικής Τραγωδίας, της αθηναϊκής δημοκρατίας και του κλασικού ελληνισμού, και λιγότερο ένα αμιγώς διδακτικό περιεχόμενο με σκοπό τη νοητική αυτοβελτίωση εκάστου εκ των θεατών. Ο Ευριπίδης νεωτερίζει, ανασκευάζοντας τους μηχανισμούς προσληψιμότητας (και, εν μέρει, και αισθητικής) της αρχαίας αττικής Τραγωδίας· την «καταργεί» ως διακριτό είδος ποιητικής και θεατρικής δημιουργίας και την «ενταφιάζει» (ίσως προσδοκώντας μια πιθανή επαναγέννεσή της στο μέλλον, με τρόπο παρόμοιο με τη διπλή γένεση του Διονύσου, του δημιουργού του θεάτρου), λίγο μόλις καιρό πριν κι ο ίδιος πεθάνει με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του πρωταγωνιστή του δράματος.
Tο βιβλίο περιλαμβάνει το αρχικό (μερικώς ανακατασκευασμένο) αρχαίο κείμενο των "Βακχών", σε έμμετρη μετάφραση στα νέα ελληνικά. Η μετάφραση συνοδεύεται από τον σχολιασμό ενός επιλεγμένου αριθμού στίχων και από έναν εκτενή Πρόλογο —στον οποίο αναλύονται οι «Βάκχες» και το περιεχόμενό τους, συμπεριλαμβανομένης μιας σύνθετης ερμηνευτικής θέωρησης της τραγωδίας.
