The events of this tragedy unfold in the times of Perseus, in 1,355 BCE, at the Tritonis Lake, which covered an area southwest of present-day Tunisia and northeast of present-day Algeria. During this era, the influence of the once mighty Atlantean Empire (inhabitants of western "Libya") has been confined to the region around the Atlas Mountains and the Tritonis Lake. One of the few Greek cities which still survive in the broader area is "Méne," founded in the past on the shores of the island of "Hespéra", in Tritonis, by the mythical Heracles, who is now deified. The Argives, for the needs of this tragedy, are under the command of the mythical Perseus the 1st, who has come to the region with the aim of its military protection and its recolonization by the Greeks. Simultaneously, they repel the sporadic attacks of the neighboring, warlike nation of the Gorgons. The inhabitants of Tritonis, melanochthonous Atlantean fishermen, fight alongside the Argives against the army of the also neighboring nation of the Libyan Amazons, who have their stronghold on "Cherronesos", within Tritonis.
Medusa, the young former queen of the Gorgons, captured by Perseus from a young age, serves in the temple of Hercules, the Solar deity, in the city of Méne, burdened by a lifelong vow of chastity. The high priestess in the temple of Hercules is Athena, also called "Tritogeneia"; Athena essentially opposes Medusa's service in the temple, considering it disrespectful and offensive to the god, due to the barbaric origin of the latter. Moreover, Athena has discerned Medusa's virtues early on, seeing her as a potential successor —an idea she inherently detests. However, openly, she prefers to support and assist Medusa in her advancement in the priestly hierarchy, in order to avoid raising suspicions —since she knows that Medusa has gained the favor of Perseus despite her initial capture by him. The secret love between Perseus and Medusa will reach Athena's ears, leading her to devise a plan to exterminate Medusa. The only person genuinely friendly to Medusa is the elderly Alyos, the highest priest of Poseidon in Tritonis and last leader of the Atlanteans in Libya.
In the endless chain of human experiences, tragedies derived from the depths of History and Mythology often remind us of the everlasting conflicts between fate, will, and destiny. "Medusa," as such a tragedy, is a blend of desires, divine intervention, and mythological adventures.
Transformation is the central theme highlighted throughout this tragedy, attempting to showcase the richness of the personas, in this dramatical adaptation of the myth of Medusa. It is a dynamic process and a transitional phenomenon which represents change, growth and the discovery of the inner/personal truth.
In this tragedy, the narration of the myth of Medusa unfolds in a more contemporary approach. As the characters undergo profound transformations, the story explores their complex psyche —through the interaction between inner beauty and external appearance— as well as the consequences of actions stemming from free will in contrast to the dictates of necessity. It also delves into the constant juxtaposition between light and darkness. Ultimately, this tragedy attempts to use the theme of transformation as its central element, in order to explore internal conflicts, the influences of the gods, and the interaction between characters and their societal expectations.
With echoes from ancient Greek tragedy and philosophy, viewed through the lens of modern psychology, this reinterpretation of the myth of Medusa invites the reader to witness the transformative power of Mythology through the eternal dance of change and rebirth.
This book includes the original text of "Medusa" —written by me in prosody, in the ancient greek attic dialect— translated side-by-side in modern greek —the Choral parts translated in verse. The translation is accompanied by commentary on a selected number of verses, by a brief analysis of the dramaturgy of each Episode and Stasimon, and by a brief Prologue —all in modern greek.
-----------------------------------------------------------------------------
Τα γεγονότα της τραγωδίας εκτυλλίσονται στα χρόνια του Περσέα, στο 1.355 π.Χ., στη λίμνη της Τριτωνίδας, η οποία κάλυπτε μια περιοχή νοτιοδυτικά της σημερινής Τυνησίας και βορειοανατολικά της σημερινής Αλγερίας. Κατά την εποχή αυτή, η επιρροή του πολιτισμού της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας των Ατλάντων (κατοίκων της δυτικής «Λιβύης») έχει πλέον περιοριστεί στην περιοχή γύρω από το όρος του Άτλαντος καθώς και στην Τριτωνίδα λίμνη. Μια απ’ τις λίγες ελληνικές πόλεις που έχουν επιβιώσει στην ευρύτερη περιοχή είναι η «Μήνη», ιδρυθείσα στα παράλια της νήσου «Εσπέρας» της Τριτωνίδας κατά το παρελθόν, από τον μυθικό Ηρακλή, ο οποίος έχει πλέον θεοποιηθεί. Οι Διογενείς, για τις ανάγκες του Μυθοδράματος, τελούν υπό την ηγεσία του μυθικού Περσέα του Α’, ο οποίος έχει έρθει στην περιοχή με σκοπό τη στρατιωτική της προστασία και τον επαναποικισμό της περιοχής απ' τους Αργείους. Ταυτοχρόνως δε, αποκρούουν και τις σποραδικές επιθέσεις του γειτονικού, πολεμοχαρούς έθνους των Γοργόνων. Οι κάτοικοί της Τριτωνίδας, μελαμψοί αυτόχθονοι Άτλαντες ψαράδες, μάχονται στο πλευρό των Αργείων εναντίον του στρατού του επίσης γειτονικού έθνους των Λίβυων Αμαζόνων, οι οποίες έχουν ως ορμητήριο την «Χερρόνησο», εντός της Τριτωνίδας.
Η Μέδουσα, νεαρή πρώην βασίλισσα των Γοργόνων, έχοντας αιχμαλωτιστεί από νεαρή ηλικία απ’ τον Περσέα, υπηρετεί στον ναό του Ηρακλέους Ηλίου, στην πόλη της Μήνης, βαρυνόμενη από ισόβιο όρκο αγνότητας. Πρωθιέρεια στον ναό του Ηρακλέους Ηλίου είναι η Αθήνη, επονομαζομένη και «Τριτογένεια»· η Αθήνη, επί της ουσίας, αντιτίθεται στην υπηρεσία της Μέδουσας στον ναό, θεωρώντας την υβριστική και προσβλητική προς το πρόσωπο του θεού, λόγω της καταγωγής της τελευταίας, αλλά και επειδή έχει από νωρίς διακρίνει τις αρετές της, ώστε να την θεωρεί πιθανή διάδοχό της —κάτι το οποίο, φυσικά, απεύχεται. Στα φανερά όμως, προτιμά να συντρέχει και να βοηθάει τη Μέδουσα στην εξέλιξή της στην ιερατική ιεραρχία, ώστε να μην κινήσει υποψίες —μιας και γνωρίζει πως η τελευταία έχει, εν τω μεταξύ, αποκτήσει την εύνοια του Περσέα, παρά τη σύλληψή της απ’ τον ίδιο. Ο κρυφός έρωτας μεταξύ του Περσέα και της Μέδουσας θα φτάσει στ’ αυτιά της Αθηνάς, η οποία θα εξυφάνει σχέδιο εξόντωσης της Μέδουσας. Μόνος φιλικά προσκείμενος στη Μέδουσα είναι ο υπέργηρος Άλυος —ανώτατος αρχιερέας του Ποσειδώνα στην Τριτωνίδα και τελευταίος ηγέτης των εν Λιβύῃ Ατλάντων.
Στην ατελείωτη αλυσίδα των ανθρωπίνων παθών, οι τραγωδίες που αντλούν το ύδωρ τους απ’ το βάθη της Ιστορίας και της Μυθολογίας συχνά μας υπενθυμίζουν τη σύγκρουση ανάμεσα στην τύχη, στη θέληση και στο πεπρωμένο. Η «Μέδουσα», ως ένα τέτοιο έργο, αποτελεί ένα κράμα επιθυμιών, θεϊκής παρέμβασης και μυθολογικών περιπετειών.
Η μεταμόρφωση είναι το κεντρικό θέμα το οποίο προβάλλεται στο μεγαλύτερο εύρος της τραγωδίας, προσπαθώντας να αναδείξει τον πλούτο των χαρακτήρων, καθώς και του —προσαρμοσμένου στις δραματουργικές της ανάγκες— μύθου της Μέδουσας. Είναι μια δυναμική διαδικασία και ένα μεταβατικό φαινόμενο που αναπαριστά την αλλαγή, την ανάπτυξη και την ανακάλυψη της εσωτερικής/προσωπικής αλήθειας.
Σ’ αυτή την τραγωδία, η αφήγηση του μύθου της Μέδουσας αναπτύσσεται με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση. Καθώς οι χαρακτήρες υπόκεινται σε βαθιές μεταμορφώσεις, η ιστορία εξερευνά τον περίπλοκο ψυχισμό τους —μέσω της αλληλεπίδρασης μεταξύ της εσωτερικής ομορφιάς και της εξωτερικής εμφάνισης— καθώς και τις συνέπειες των πράξεων που εκπορεύονται απ’ την ελεύθερη βούληση σε αντιδιαστολή με τα κελεύσματα της ανάγκης, αλλά και τη διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Εν τέλει, η τραγωδία αυτή προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το θέμα της μεταμόρφωσης ως κεντρικό της στοιχείο, ώστε να εξερευνήσει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις επιρροές των θεών, καθώς και την αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων και των κοινωνικών τους προσδοκιών. Με αντηχήσεις απ’ την αρχαία ελληνική τραγωδία και φιλοσοφία, και υπό το πρίσμα της σύγχρονης ψυχολογίας, αυτή η επανεκδοχή του μύθου προσκαλεί τον αναγνώστη να γίνει μάρτυρας της μεταπλαστικής δύναμης της Μυθολογίας, μέσω του αιώνιου χορού της αλλαγής και της αναγέννησης.
Το βιβλίο περιλαμβάνει το αρχικό κείμενο της «Μέδουσας», γραμμένο από εμένα σε προσωδία στην αρχαία αττική διάλεκτο και μεταφρασμένο στα νέα ελληνικά —τα χορικά μέρη σε έμμετρο στίχο. Η μετάφραση συνοδεύεται από σχόλια επί επιλεγμένων στίχων, από σύντομη ανάλυση της δραματουργίας κάθε Επεισοδίου και Στασίμου, και από έναν σύντομο Πρόλογο.
